Eadaoin had me erop geattendeerd dat er vandaag een masterclass piano zou zijn op het conservatorium van Amsterdam. Dat wilde ik wel eens meemaken. Gelukkig kwam ik tijdig mijn bed uit, en zat ik daarom bij de eerste kandidaat in de toehoordersstoelen. Enrico Pace heette de master; nog nooit van hem gehoord, dus dat ga ik direct veranderen, klik hier.
Deze lange frele man met een diep, rommelend stemgeluid liet de eerste kandidaat, een jonge Chinees, steeds weer passages uit een stuk van Beethoven herhalen met andere accenten. Hij liet hem de onderliggende lijnen eruit lichten. Hij liet hem zachte of harde lijnen vasthouden tot een punt waar ze van klank moesten veranderen, en liet hem er een komma, een adem tussen zetten. Eigenlijk werd het me na een half uur duidelijk: piano spelen is zingen, zegt Pace. Het is het vertellen van een verhaal, een echt verhaal, met woorden van klank maar wel een verhaal. Dus met nadruk, met interpunctie, met een lijn van begin naar het eind.
Altijd bijzonder hoe een stuk onder de handen van de leerling opknapt, als deze de aanwijzingen begrijpt en opvolgt. Ook werd het duidelijk dat levenservaring doorklinkt in wat je vingers neerleggen. Een goede tip van Eadaoin.
Daarna ben ik naar de Westergasfabriek gegaan, ook een suggestie via het onvolprezen deel van facebook. Daar was een beurs geheten Meesterlijk, om in stijl te blijven. Het stond vol met kraampjes van lieden die een ambacht beheersen en daar hun handgemaakte spullen toonden. Hoeden, keramiek, sieraden, tassen, prachtige stoffen, meubels, er was zelfs iemand die ter plekke een harp maakte. Even stond ik te aarzelen bij een stand met wonderschone keramieken kopjes - maar ik heb nog koffiekopjes thuis. Deze waren versierd met een motief als in De Stijl, maar ik heb ze toch maar laten staan.
Op weg naar Amsterdam heb ik trouwens nog een leuk gesprek gevoerd met een stoere dame van 76, lid van de Odd Fellows, dat is een soort vrijmetselaarsbeweging. Ze merkte op dat je tegenwoordig zo weinig mensen meer ziet lezen in de trein - ik las Harari - en voor we het wisten zaten we in een geanimeerd gesprek. Over leven en dood natuurlijk, en wat er tussenin zit. Iets voor haar volgende 'bouwsteen' suggereerde ik (dat is het praatje dat ze met regelmaat voor elkaar houden): willen mensen wel onsterfelijk worden, zoals Harari denkt? Maar daarover later meer.
Deze lange frele man met een diep, rommelend stemgeluid liet de eerste kandidaat, een jonge Chinees, steeds weer passages uit een stuk van Beethoven herhalen met andere accenten. Hij liet hem de onderliggende lijnen eruit lichten. Hij liet hem zachte of harde lijnen vasthouden tot een punt waar ze van klank moesten veranderen, en liet hem er een komma, een adem tussen zetten. Eigenlijk werd het me na een half uur duidelijk: piano spelen is zingen, zegt Pace. Het is het vertellen van een verhaal, een echt verhaal, met woorden van klank maar wel een verhaal. Dus met nadruk, met interpunctie, met een lijn van begin naar het eind.
Altijd bijzonder hoe een stuk onder de handen van de leerling opknapt, als deze de aanwijzingen begrijpt en opvolgt. Ook werd het duidelijk dat levenservaring doorklinkt in wat je vingers neerleggen. Een goede tip van Eadaoin.
Daarna ben ik naar de Westergasfabriek gegaan, ook een suggestie via het onvolprezen deel van facebook. Daar was een beurs geheten Meesterlijk, om in stijl te blijven. Het stond vol met kraampjes van lieden die een ambacht beheersen en daar hun handgemaakte spullen toonden. Hoeden, keramiek, sieraden, tassen, prachtige stoffen, meubels, er was zelfs iemand die ter plekke een harp maakte. Even stond ik te aarzelen bij een stand met wonderschone keramieken kopjes - maar ik heb nog koffiekopjes thuis. Deze waren versierd met een motief als in De Stijl, maar ik heb ze toch maar laten staan.
Op weg naar Amsterdam heb ik trouwens nog een leuk gesprek gevoerd met een stoere dame van 76, lid van de Odd Fellows, dat is een soort vrijmetselaarsbeweging. Ze merkte op dat je tegenwoordig zo weinig mensen meer ziet lezen in de trein - ik las Harari - en voor we het wisten zaten we in een geanimeerd gesprek. Over leven en dood natuurlijk, en wat er tussenin zit. Iets voor haar volgende 'bouwsteen' suggereerde ik (dat is het praatje dat ze met regelmaat voor elkaar houden): willen mensen wel onsterfelijk worden, zoals Harari denkt? Maar daarover later meer.
Die Pace hoeft zelf geen les meer zeg!
BeantwoordenVerwijderen