Een biografie van een fictief persoon

Ik heb de laatste jaren nogal wat biografieën gelezen. Von Humboldt, Mandela, Eleonora van Aquitanië, Nederlandse Nobelprijswinnaars, Alan Turing, Ada Lovelace, Steve Jobs en ga zo maar door. Het wordt eigenlijk steeds interessanter om een leven van een bekend persoon in wetenschap, kunst of politiek door te kijken. Ieder leven is een andere samenstelling van 'nature, nurture' en beslissende momenten in hun tijd en omgeving, en wat die persoon daarmee heeft gedaan.

Hoe grappig is het dan om een biografie te lezen van een fictief persoon. Naast mijn bed ligt momenteel de officiële biografie van Hercule Poirot, de Belgische detective uit de pen van Agatha Christie. Hij (of is het hem?) werd onsterfelijk mooi vorm gegeven door David Suchet, een Engelse acteur die nu vast met pensioen is, en die ik wekelijks volgde in de serie over Poirot - toen ik nog tv keek. 

De schrijfster van deze biografie kan natuurlijk niet putten uit een register van de burgerlijke stand, familie interviews, het personeelsdossier van de Brussels politie. Dus moet ze het doen met een grondige analyse van de boeken waar Poirot in voorkomt. Wat een klus. Van elk boek moet ze de paar passages opzoeken waar iets doorschemert van Poirots verleden, zijn vrienden, zijn voorliefde voor bepaalde kleding, wat hij graag eet, zijn liefdes - ja zelfs die. 

Alles bij elkaar is het een heel amusant verhaal geworden. Ook Agatha Christie zelf komt in die biografie voor, als Poirots vriendin Ariadne Oliver, de schrijfster van detectives. Poirot verschijnt dan weer in die fictieve detectives als de Finse onderzoeker Sven Olgren. Het wordt een Droste-effect! Het is in elk geval wel duidelijk dat de fictieve hoofdpersoon een eigen leven gaat leiden als hij eenmaal op papier verschijnt. Daar kan de grote schrijfster niks tegen beginnen.