Vanmiddag haastte ik me op weg naar de Catharina Kathedraal, voor een dubbel feest: het Utrechts Gregoriaans Koor vierde zijn 50e verjaardag, en Calliope Tsoupaki had een première van haar psalm 61 voor vrouwenkoor. Op verzoek van de dirigent werd het echter door de mannen uitgevoerd.
Gelukkig kon ik er bij zijn vandaag.
Ik kwam al aardig in de stemming bij de Dom want wie stond daar op een mobiel podium? jawel, de Goedheiligman zelf, Sinterklaas. Hij bleek net uit Spanje gekomen te zijn. Tientallen kindertjes met hun ouders, gekleed in Pietenpakken en met Klazenmijters op, vulden het Domplein. Vlak daarbuiten stonden de beveiligers, hoog te paard en in groten getale. Een beetje droevig dat het zover heeft moeten komen, alleen om de kleur van een Pietengezicht.
Maar ik ging naar de domicilie van die andere bisschop. Wat ik mooi vond aan de voorstelling, was dat het een beeld gaf van hoe de monniken in een ver verleden moeten hebben geklonken. Mannenstemmen, hoog en laag, maar niet perse heel goed geschoold, in een eindeloze cadans van kerktoonladders. De teksten werden bijgeleverd, in het Latijn met vertaling, zo kon ik het redelijk goed volgen.
Maar mooier vond ik het stuk van Calliope. Het was gelijkend op Gregoriaans, maar dat was het niet. Het leek wel een stapeling van secundes, groot of klein, en kleine tertsen met hier een daar een kwint erdoor. Het stuk, op de Griekse tekst van psalm 61, eindigde met f-gis-b-c-d-e-f, uiteindelijk heel harmonisch. Tot mijn grote plezier was Calliope er zelf, en ze herkende me van de foto's. Ik kon haar naderhand persoonlijk feliciteren, maar helaas is de foto van haar met bloemen mislukt.
Gelukkig kon ik er bij zijn vandaag.
Ik kwam al aardig in de stemming bij de Dom want wie stond daar op een mobiel podium? jawel, de Goedheiligman zelf, Sinterklaas. Hij bleek net uit Spanje gekomen te zijn. Tientallen kindertjes met hun ouders, gekleed in Pietenpakken en met Klazenmijters op, vulden het Domplein. Vlak daarbuiten stonden de beveiligers, hoog te paard en in groten getale. Een beetje droevig dat het zover heeft moeten komen, alleen om de kleur van een Pietengezicht.
Maar ik ging naar de domicilie van die andere bisschop. Wat ik mooi vond aan de voorstelling, was dat het een beeld gaf van hoe de monniken in een ver verleden moeten hebben geklonken. Mannenstemmen, hoog en laag, maar niet perse heel goed geschoold, in een eindeloze cadans van kerktoonladders. De teksten werden bijgeleverd, in het Latijn met vertaling, zo kon ik het redelijk goed volgen.
Maar mooier vond ik het stuk van Calliope. Het was gelijkend op Gregoriaans, maar dat was het niet. Het leek wel een stapeling van secundes, groot of klein, en kleine tertsen met hier een daar een kwint erdoor. Het stuk, op de Griekse tekst van psalm 61, eindigde met f-gis-b-c-d-e-f, uiteindelijk heel harmonisch. Tot mijn grote plezier was Calliope er zelf, en ze herkende me van de foto's. Ik kon haar naderhand persoonlijk feliciteren, maar helaas is de foto van haar met bloemen mislukt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten