Gaga en meme, niania, pu en shjr, dat zijn toch al vijf chinese woorden die ik kan thuisbrengen sinds ik verslaafd ben aan de Chinese serie over de harem van de keizer in de Verboden Stad. De handelingen zijn traaaaag, traag vergeleken bij Amerikaanse series. De dialogen zijn gekunsteld: de meisjes die ruzie met elkaar maken, laten elkaar rustig uitspreken voor ze hun vernietigende volgende argument bezigen.
Er wordt uitbundig masochistisch gedaan, iedereen roept om het hardst dat het haar fout is, onvergeeflijk, ze moet gestraft worden enzovoort. De persoon aan wie de onheusheid is begaan, reageert als een kalkoen: zij (of hij) kan niet iemand straffen die zoveel berouw toont. Kortom, het is een hele cultuurschok en toch vind ik het geweldig.
De aankleding van de serie is oogverblindend. De prachtige houten lakwerken, de eindeloze verscheidenheid aan geborduurde kleding, de haardracht met rinkeltjes, lintjes, en halfedelstenen. Maar ook de ingemene spelletjes die onder het mom van beleefdheid worden gespeeld. Je weet dat het actrices zijn, anders zou je medelijden hebben met die arme meisjes. Op hun 14e, 15e, 16e of soms 17e worden ze geselecteerd door een ouwe man, diens moeder en twee toekijkende hoge dames. Dan moeten ze de rest van hun leven als concubine in die Verboden Stad blijven. Als ze geluk hebben, worden ze in de keizerlijke sponde ontboden, en als ze heeeeel veel geluk hebben, krijgen ze een kind.
Maar ook dan gaan de intriges door.
Ik smul ervan. Op Facebook had een half Chinese Amerikaanse, een contact van mij, deze serie aanbevolen en ik dacht, ik probeer of ik een mondje Chinees oppik. Dat valt nog niet mee, maar er is een begin. Broertje, zusje, hoge mevrouw, nee en ja. Die heb ik, zie boven, inmiddels geleerd. Ik blijf de serie volgen tot Wei Ying Luo, de hoofdpersoon, de top van de harem heeft bereikt, alle 70 afleveringen.
Er wordt uitbundig masochistisch gedaan, iedereen roept om het hardst dat het haar fout is, onvergeeflijk, ze moet gestraft worden enzovoort. De persoon aan wie de onheusheid is begaan, reageert als een kalkoen: zij (of hij) kan niet iemand straffen die zoveel berouw toont. Kortom, het is een hele cultuurschok en toch vind ik het geweldig.
De aankleding van de serie is oogverblindend. De prachtige houten lakwerken, de eindeloze verscheidenheid aan geborduurde kleding, de haardracht met rinkeltjes, lintjes, en halfedelstenen. Maar ook de ingemene spelletjes die onder het mom van beleefdheid worden gespeeld. Je weet dat het actrices zijn, anders zou je medelijden hebben met die arme meisjes. Op hun 14e, 15e, 16e of soms 17e worden ze geselecteerd door een ouwe man, diens moeder en twee toekijkende hoge dames. Dan moeten ze de rest van hun leven als concubine in die Verboden Stad blijven. Als ze geluk hebben, worden ze in de keizerlijke sponde ontboden, en als ze heeeeel veel geluk hebben, krijgen ze een kind.
Maar ook dan gaan de intriges door.
Ik smul ervan. Op Facebook had een half Chinese Amerikaanse, een contact van mij, deze serie aanbevolen en ik dacht, ik probeer of ik een mondje Chinees oppik. Dat valt nog niet mee, maar er is een begin. Broertje, zusje, hoge mevrouw, nee en ja. Die heb ik, zie boven, inmiddels geleerd. Ik blijf de serie volgen tot Wei Ying Luo, de hoofdpersoon, de top van de harem heeft bereikt, alle 70 afleveringen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten