Om te vieren dat de lange periode van mantelzorg eindelijk voorbij is, gingen we met ons drieën uit eten in Breda. Zo vaak gaan we niet gezamenlijk op stap, maar het is elke keer toch weer gezellig.
Deze keer misschien zelfs nog meer, omdat de last er toch altijd een beetje bij was, voorheen; en nu niet meer. Uiteraard spraken we over vroeger, maar ook over hoe dat doorwerkt in het nu. We constateerden lichtelijk besmuikt, lichtelijk lachend dat we wel gehard waren en niet zo snel onder de indruk meer zijn van ongemak, lichamelijk noch geestelijk. Van een ander dan natuurlijk haha! maar we hadden wel oor voor de problemen en probleempjes van de andere twee. De tijd hadden we er ook voor want An had haar voorkeur uitgesproken voor een maar liefst acht-gangen-menu en zo geschiedde, zij was het feestvarken tenslotte.
Overigens had ik de dag extra gebruikt door 's middags naar de tentoonstelling te gaan van Robert Uleman, mij onbekend, het was ook zijn eerste tentoonstelling. Toch had een folder ervan, ergens in Den Bosch opgeduikeld, indruk op me gemaakt. Dit wilde ik zien! In de catacomben van het stadsmuseum van Breda hing een flink aantal werken van hem, stuk stuk intrigerend. Allemaal zelfportretten en portretten van zijn vriendin, veertigers, zonder enige romantisering, eerder een gestrenge weergave van hen zelf. Met blauwige aderen, grote neuzen, hoekige lijnen, bleke tinten. Heel bijzonder.
Deze keer misschien zelfs nog meer, omdat de last er toch altijd een beetje bij was, voorheen; en nu niet meer. Uiteraard spraken we over vroeger, maar ook over hoe dat doorwerkt in het nu. We constateerden lichtelijk besmuikt, lichtelijk lachend dat we wel gehard waren en niet zo snel onder de indruk meer zijn van ongemak, lichamelijk noch geestelijk. Van een ander dan natuurlijk haha! maar we hadden wel oor voor de problemen en probleempjes van de andere twee. De tijd hadden we er ook voor want An had haar voorkeur uitgesproken voor een maar liefst acht-gangen-menu en zo geschiedde, zij was het feestvarken tenslotte.
Overigens had ik de dag extra gebruikt door 's middags naar de tentoonstelling te gaan van Robert Uleman, mij onbekend, het was ook zijn eerste tentoonstelling. Toch had een folder ervan, ergens in Den Bosch opgeduikeld, indruk op me gemaakt. Dit wilde ik zien! In de catacomben van het stadsmuseum van Breda hing een flink aantal werken van hem, stuk stuk intrigerend. Allemaal zelfportretten en portretten van zijn vriendin, veertigers, zonder enige romantisering, eerder een gestrenge weergave van hen zelf. Met blauwige aderen, grote neuzen, hoekige lijnen, bleke tinten. Heel bijzonder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten