Een dag in de branding

Zo heet het festival waar ik vandaag naar toe ben gegaan, na een ferme wandeling, dat wel. Alweer een festival voor moderne muziek, deze keer in het Haagje. Door de werkzaamheden op het spoor kwam ik toch te laat voor het eerste onderdeel, maar een vriendelijke ouvreuse liet mij via de achterdeur binnen. Daar zat ik hoog boven het gewemel. Dit eerste onderdeel viel me niet mee. Almaar op zwart geprojecteerde teksten, leidt erg af, en dan vier dames die ongeveer die teksten op een moderne, minimal-achtige manier brachten in zang, altviool, blaasinstrumenten en piano. Het ging over gezichten, maskers, verschijningen maar het raakte me niet.
Niet getreurd, dat kan gebeuren, het volgende stuk kon beter zijn. Dat was het gelukkig ook. Ik viel midden in de uitreiking van de Theo Bruins prijs aan Wim Boerman, een drijvende kracht achter het Ensemble ereprijs (met kleine letter). Deze eminence grise heeft heel veel gedaan voor de moderne muziek en dat konden we kort daarop horen, toen er vier stukken van jonge componisten werden uitgevoerd. Vooral het stuk Rain van Alisson Kruusmaa uit Estland sprak me aan. Tot slot werd de Baal litanie van Chiel Meijering ten gehore gebracht. Dit stuk duurde vrij lang, en werd gezongen en gespeeld door een jongeman die naadloos paste in de Brecht-traditie, een theaterman, ik vond het geweldig, het hele uur van deze moderne muziek met blazers en slagwerk, plus piano en twee electrische gitaren. Daarna had ik genoeg, de rest heb ik niet bekeken, ook al omdat de treinrit terug weer een mijl op zeven was.