Het interesseert me hoe jonge mensen nieuwe muziek maken en brengen. Daarom volg ik de agenda van de HKU op de voet :D Eens in het kwartaal is er een avond waarop de cursisten van de afdeling Compositie onder leiding van Caroline Ansink hun gang mogen gaan. Vanavond was ik er bij.
Er waren drie uur maar liefst voor uitgetrokken. Eerst een uur korte stukjes, van de niet-hoofdvak studenten. Daar zaten aardige vondsten bij, zoals een jongedame die in de vleugel zong en daarmee gebruik maakte van de resonantie in de snaren. Een jongeman trommelde, tikte en sloeg op de klankkast en de snaren, schoof ritmisch met papieren, kortom functioneerde als slagwerker. Aardig, maar de stem van de jongedame droeg helaas het stuk niet.
Verder een stukje op de piano, moest soldaten voorstellen maar dat riep het in de verste verte niet op. Het was meer een serie motiefjes als kindertjes die over elkaar buitelden, herhaald en gevarieerd. Hier was de uitvoering gewoon slecht.
Een ander stuk, met cello en piano, werd wel vol vuur uitgevoerd, maar er zaten wat gebbetjes in die weinig effect hadden. De gebbetjes die wel effect hadden, waren overigens de moeite waard. Tot slot een kort koorstuk met een choreografietje en begeleid door piano en buisklokken, deels gesproken en gefluisterd. Aardig, maar die stemmen...
Dit klinkt wat negatief misschien, maar voor mij was het een mooi ijkpunt van welke kwaliteit men in huis heeft en wat de docent mag verwachten. Dat geeft de burger moed!
Na de pauze kon ik even blijven voor de wat langere stukken van de hoofdvak studenten. Er zat een koorstuk bij, met begeleiding door bas, cello, twee violen en qanoon, dat is een soort cither. Een tenor had een solorol binnen het koor, de tekst ging over de onmogelijkheid om te ontsnappen uit je omstandigheden, toch klonk het niet echt somber. Een stuk met interessante passages, maar weer afschuwelijk gezongen. Hier en daar vond ik het wat eenzijdig in de begeleiding, te eentonig. Niettemin een mooie prestatie.
Tot slot luisterde ik naar een stuk voor koperblazers. Dat vond ik echt boeiend om te horen. Niet zozeer omdat de componist beweerde dat hij geïnspireerd was door Douglas Hofstadter, maar ik kan me het hoofdstuk van het MU probleem nog herinneren, en inderdaad zou je daaraan kunnen denken bij de uitbreiding van de kleine motiefjes die het stuk vormden. Hij reeg er telkens een nootje aan vast, en liet alle vier de instrumenten min of meer hetzelfde spelen, maar in hun eigen bereik en op net een ander moment ingezet. Daar waren vijf 'movements' van. En dat ging helemaal niet vervelen, integendeel. www.gordonhwilliams.com als je er meer van wilt horen.
Daarna moest ik op een holletje weg, want Eef en ik gingen naar de Oudejaarsconference van Sjaak Bral!
Er waren drie uur maar liefst voor uitgetrokken. Eerst een uur korte stukjes, van de niet-hoofdvak studenten. Daar zaten aardige vondsten bij, zoals een jongedame die in de vleugel zong en daarmee gebruik maakte van de resonantie in de snaren. Een jongeman trommelde, tikte en sloeg op de klankkast en de snaren, schoof ritmisch met papieren, kortom functioneerde als slagwerker. Aardig, maar de stem van de jongedame droeg helaas het stuk niet.
Verder een stukje op de piano, moest soldaten voorstellen maar dat riep het in de verste verte niet op. Het was meer een serie motiefjes als kindertjes die over elkaar buitelden, herhaald en gevarieerd. Hier was de uitvoering gewoon slecht.
Een ander stuk, met cello en piano, werd wel vol vuur uitgevoerd, maar er zaten wat gebbetjes in die weinig effect hadden. De gebbetjes die wel effect hadden, waren overigens de moeite waard. Tot slot een kort koorstuk met een choreografietje en begeleid door piano en buisklokken, deels gesproken en gefluisterd. Aardig, maar die stemmen...
Dit klinkt wat negatief misschien, maar voor mij was het een mooi ijkpunt van welke kwaliteit men in huis heeft en wat de docent mag verwachten. Dat geeft de burger moed!
Na de pauze kon ik even blijven voor de wat langere stukken van de hoofdvak studenten. Er zat een koorstuk bij, met begeleiding door bas, cello, twee violen en qanoon, dat is een soort cither. Een tenor had een solorol binnen het koor, de tekst ging over de onmogelijkheid om te ontsnappen uit je omstandigheden, toch klonk het niet echt somber. Een stuk met interessante passages, maar weer afschuwelijk gezongen. Hier en daar vond ik het wat eenzijdig in de begeleiding, te eentonig. Niettemin een mooie prestatie.
Tot slot luisterde ik naar een stuk voor koperblazers. Dat vond ik echt boeiend om te horen. Niet zozeer omdat de componist beweerde dat hij geïnspireerd was door Douglas Hofstadter, maar ik kan me het hoofdstuk van het MU probleem nog herinneren, en inderdaad zou je daaraan kunnen denken bij de uitbreiding van de kleine motiefjes die het stuk vormden. Hij reeg er telkens een nootje aan vast, en liet alle vier de instrumenten min of meer hetzelfde spelen, maar in hun eigen bereik en op net een ander moment ingezet. Daar waren vijf 'movements' van. En dat ging helemaal niet vervelen, integendeel. www.gordonhwilliams.com als je er meer van wilt horen.
Daarna moest ik op een holletje weg, want Eef en ik gingen naar de Oudejaarsconference van Sjaak Bral!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten