Pakjesavond

Pakjesavond, een oude traditie in Nederland. Ook hier komt langzamerhand de klad in. Het heet een kinderfeest te zijn, maar momenteel zijn het geen kinderen meer die met elkaar strijden over de kleur van de Pieten. Dat doen de 'grote mensen'. Dan is er nog de bisschop zelf, mag die nog wel met kinderen op schoot zitten?
Ik heb met lede ogen naar de waanzin van de afgelopen decennia gekeken. Sinterklaas op TV, Sinterklaasjournaal, weken tevoren beginnen met het zetten van schoentjes, voor lekkers en alvast kleine kadootjes. De  kinderen worden helemaal gek gemaakt. Zo heb ik het feest niet in mijn hoofd.

Natuurlijk is het enig om in de familiekring met kleine kinderen op de avond zelf, en misschien een paar dagen voorpret, met pakjes en strooigoed de Goedheiligman te vieren. Maar leuk wordt het pas echt als je met volwassen niet-gelovers grappen uithaalt in de vorm van surprises met gedichten, over dingen van het afgelopen jaar die mal, leuk, tegen het zere been waren of die het waard zijn om weer eens op te halen. Met een kwinkslag, en een toepasselijk kadootje. Maar dat doe ik al lang niet meer, iedereen is zijns weegs gegaan en de achterblijvers hebben er niet zo'n pret aan als ik.

Toch probeer ik elk jaar of er iets leuks te vinden is voor mijn geliefde. Ook dit jaar is dat weer gelukt. Surprises maak ik niet meer, maar nog wel gedichten. Dit gedicht zat bij mijn kadootje voor hem:

Je kunt geen papier meer zien,

Het schemert je grijs voor de ogen,

Dus zomaar een boek zou niet mogen;

Een kluif is beter misschien.

Want Sint kent je hang naar weet

van het wel en het wee van het Rome

Van vroeger. Zo is het gekomen:

Dit werk maakt je kast compleet.

Al ben je het lezen zat.

Dit komt van een echte geleerde,

Dus net wat je hartje begeerde!

Maak jij je borst dus maar nat.

Het kado was het boek van Plinius de Oudere: De Wereld. In een prachtige Nederlandse vertaling. Past mooi in de rij van de andere klassieke werken!