Morgen moet het boek 'Amerikanen lopen niet' terug naar Marjorie. Gelukkig konden we deze stralende dag vroeg genoeg op pad gaan om te wandelen en waren we weer op tijd terug om de aller-allerlaatste kerstboodschappen te doen en daarna wat leesarbeid te verrichten.
Op de bank gekropen las ik het boek door. Ik werd er niet vrolijk van, het bevestigde wel mijn al bestaande beeld van Amerikanen. Maar dat de ongelijkheid zó is ingebakken in het 'land of the free, home of the slaves' zoals een zwarte stadgenoot van schrijver Arjen van Veelen het volkslied parafraseerde, dat komt toch nog hard aan. Dat hun democratie geen democratisch stelsel is, dat had ik al begrepen. Maar die statistieken, over hoe verschillend zwart en blank worden behandeld, en hoe dat resulteert in hopeloze situaties waarin zwarten altijd verliezen, dat is treurig om te lezen. Je gaat je plaatsvervangend schamen als westerling. In de tijd dat Van Veelen in Saint Louis zat, kwam de beweging Black Lives Matter op gang. Die begrijp ik nu een stuk beter. Wat ben ik blij dat ik niet naar Amerika hoef.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten