Klosse

Op de valreep van het jaar heb ik het boek van Peter Klosse uitgelezen. Het boek wordt omschreven als culiroman, maar wat ik lees is meer een horror story. Klosse is een professional uit de voedingswereld, eigenaar van een toprestaurant, en hij is gepromoveerd op onderzoek naar smaakclassificatie. Zijn stelling daarbij, heel interessant: 'Een mens heeft helemaal geen smaak, tenzij hij/zij wordt opgegeten.' Maar dit terzijde.

Deze voedselkenner heeft nu ook een roman geschreven, zijn eerste. Daarin lees ik met afgrijzen de bevestiging van veel zaken die Eef en ik al jaren menen te merken. Het gaat over de additieven industrie. Met veel kennis van zaken presenteert deze roman wat er allemaal wordt ontwikkeld aan stofjes om toe te voegen aan ingrediënten die de naam van echt voedsel niet meer mogen dragen, om te komen tot een substantie die de meeste mensen als lekker ervaren. Die daarmee de kiem leggen ook voor de ineenstorting van hun darmwerking. En dat is dan weer de kiem van vele welvaartsziekten, zo suggereert dit boek en heb ik ook al lang gedacht.

Wat het boek echt griezelig maakt, is de beschrijving van de verschillende grote bedrijven die rücksichtlos de zeer winstgevende chemische troep maken, die in het verpakte voedsel gaan. Maar ook gaat die rommel in de etenswaren van de grote keukens. Een paar druppeltjes gootsteenontstopper in je puree, lo(o)gisch toch. Klosse beschrijft een situatie waarin een etentje bij een sterrenrestaurant wel moet leiden tot een heftige aanval van diarree, winderigheid en andere buikklachten.
Hee, dat doet een belletje rinkelen. In september waren we uit eten bij een sterrenrestaurant. Wat ben ik daar ziek van geworden, en nog steeds heb ik last. En ook etentjes bij andere sterrenrestaurants hebben niet altijd het effect gehad van een heerlijke voldane stemming 's nachts bij het slapen.
Tussen neus en lippen worden ook wat andere dingen genoemd. Last van maagzuur? maagzuurremmers, kan het normaler zou je denken. Maar Klosse laat zijn hoofdpersonen erop wijzen dat het moderne eten kan leiden tot licht lekken van de darmwand. Als je dan maagzuurremmers gebruikt, kunnen de maagbacteriën makkelijker van de maag in de dunne darm komen, en van daaruit de buikholte in lekken.

Klosses grootste zorg gaat uit naar het effect van de stapeling van additieven. Allerlei stoffen kunnen op zich onschadelijk zijn, althans er is geen direct schadelijk effect merkbaar. Maar niemand weet wat de combinatie van allerlei additieven in je darmen veroorzaakt. Wel is er een gezondheidseffect merkbaar sinds de gemaksvoeding haar opwachting heeft gemaakt.
En intussen gaat de verherbouw (zoals de familie Doorzon zou zeggen) van de voedselkweek door, door de veel te grote arealen eenheidsgewas, die ook weer zorgen voor minder bodemleven en ander ongerief. De PR machines zorgen ervoor dat niemand meer precies weet wat ze moeten denken van de producten in de schappen. De mensheid gaat gewoon door met eten, het interesseert ze op zeker ogenblik niet meer. Geen mooie vooruitzichten zo op het eind van het jaar. Ik ben trouwens benieuwd of het restaurant van Klosse aan de hoge verwachtingen kan voldoen die dit boek natuurlijk creëert.
Wel heel leuk dat hij aan het eind de Slow Food beweging noemt, als ommekeer, terug naar ouderwets goed eten met eerlijke, echte ingrediënten vol van natuurlijke smaken.
Dit boek sterkt me in elk geval in de wens om gezond en natuurlijk te eten, met groente uit mijn of andermans biologisch moestuintje, en vlees recht uit de natuur. Dat is mijn voornemen voor 2019.

Gelezen: december 2018
Peter KLOSSE, Een uitgekookte zaak
ISBN 978 908 1496 100