Hersenschimmen

Bij het slapen gaan vond ik een boek onder de kleren op de stoel, dat lag er beslist al een paar dagen. Ik had het blijkbaar vergeten. Het boek gaat ook over vergeten. Het heet Hersenschimmen, door Bernlef. Ik dacht eerst dat het korte verhalen waren, maar het is een echte roman. Bij eerste lezing was ik al direct gefascineerd door wat er gaat komen: de beschrijving van de teloorgang van een oudere man, die dement raakt.
De komende avonden ga ik het verder lezen. Ik herinner me een scene in de trein naar Hilversum. Er zat een groepje mannen in meer of minder deftige kleding, met in hun midden een ook net aangeklede oude heer die duidelijk hun centrale punt was. De mannen van de groep spraken hem met de grootste eerbied aan, keken hem naar de ogen, en stelden omzichtig hun vragen. De oudere heer sprak erudiet, waar het over ging weet ik helaas niet meer maar het was helder dat deze man een vat van kennis was. Hij keek met sprankelende, zelfs priemende ogen rond en genoot overduidelijk van zijn 'groupies' aandacht. Op zeker moment werd zijn naam door een groepslid genoemd, het was Bernlef. Ik had wel eens van hem gehoord, maar nooit iets van hem gelezen of gezien, en dat heb ik daarna gedaan, een poëziebundel. Nu zal ik eens een paar romans aanpakken. Groot respect heeft Bernlef natuurlijk ook gekregen voor het vertalen van de onsterfelijke Tranströmer.