Een biografie van een fictief persoon

Ik heb de laatste jaren nogal wat biografieën gelezen. Von Humboldt, Mandela, Eleonora van Aquitanië, Nederlandse Nobelprijswinnaars, Alan Turing, Ada Lovelace, Steve Jobs en ga zo maar door. Het wordt eigenlijk steeds interessanter om een leven van een bekend persoon in wetenschap, kunst of politiek door te kijken. Ieder leven is een andere samenstelling van 'nature, nurture' en beslissende momenten in hun tijd en omgeving, en wat die persoon daarmee heeft gedaan.

Hoe grappig is het dan om een biografie te lezen van een fictief persoon. Naast mijn bed ligt momenteel de officiële biografie van Hercule Poirot, de Belgische detective uit de pen van Agatha Christie. Hij (of is het hem?) werd onsterfelijk mooi vorm gegeven door David Suchet, een Engelse acteur die nu vast met pensioen is, en die ik wekelijks volgde in de serie over Poirot - toen ik nog tv keek. 

De schrijfster van deze biografie kan natuurlijk niet putten uit een register van de burgerlijke stand, familie interviews, het personeelsdossier van de Brussels politie. Dus moet ze het doen met een grondige analyse van de boeken waar Poirot in voorkomt. Wat een klus. Van elk boek moet ze de paar passages opzoeken waar iets doorschemert van Poirots verleden, zijn vrienden, zijn voorliefde voor bepaalde kleding, wat hij graag eet, zijn liefdes - ja zelfs die. 

Alles bij elkaar is het een heel amusant verhaal geworden. Ook Agatha Christie zelf komt in die biografie voor, als Poirots vriendin Ariadne Oliver, de schrijfster van detectives. Poirot verschijnt dan weer in die fictieve detectives als de Finse onderzoeker Sven Olgren. Het wordt een Droste-effect! Het is in elk geval wel duidelijk dat de fictieve hoofdpersoon een eigen leven gaat leiden als hij eenmaal op papier verschijnt. Daar kan de grote schrijfster niks tegen beginnen.

Geen Antropoceen maar Eremoceen

De geoloog Alexei Pavlov heeft in 1919 de term Antropoceen gemunt, het tijdperk waarin de mens zijn geofysische stempel op de aarde drukt. Dan bedoelt hij  het veranderen van luchtsamenstelling door mensenhand, het verplaatsen van de loop van rivieren, het leggen van verbindingen tussen voorheen onverbonden gebieden en zelfs continenten, daarmee het beïnvloeden van alles wat leeft.
Nu heeft de invloedrijke biogeograaf E.O. Wilson een andere term voorgesteld, één die in zichzelf een droeve erkenning is van de richting van die beïnvloeding. Hij heeft het over het Eremoceen.

έρημος is het Griekse woord voor eenzaamheid, en ook voor woestijn. Wilson voorziet een tijdperk waarin alleen de mens nog in leven is, en enkele soorten planten en dieren die de mens tot voedsel en kleding dienen. Een kale wereld. Want kijk om je heen: in een oogwenk op aardschaal, nog geen honderd jaar, en zelfs korter dan dat, is niet alleen de biodiversiteit enorm afgenomen maar zelfs ook de zuivere kwantiteit van veel soorten. De aantallen insecten zijn in 30 jaar tijd met 70 tot 80% verminderd, pinguïns verdwijnen van de zuidpool, vissen zijn nog maar een fractie van wat ze geweest zijn, in afmetingen en in aantallen. Tijgers vallen dorpskinderen aan omdat er geen prooidieren meer over zijn, vogels sterven de hongerdood als ze geen mensenvoedsel eten. Wij leven door, maar om de mens heen wordt vooral gestorven.

Het is een heel andere visie dan degenen die het heil uit de technologie verwachten, uit CRISPR-cas DNA werk, en van het reizen naar de sterren. Intussen razen wij mensen voort, zoals de heksen van Gerrit Komrij. Wilson blijft optimist, en zolang er leven is, is er hoop, maar laten we de komende jaren vooral veel genieten. Zolang het kan.

Cursus Chinees

Gaga en meme, niania, pu en shjr, dat zijn toch al vijf chinese woorden die ik kan thuisbrengen sinds ik verslaafd ben aan de Chinese serie over de harem van de keizer in de Verboden Stad. De handelingen zijn traaaaag, traag vergeleken bij Amerikaanse series. De dialogen zijn gekunsteld: de meisjes die ruzie met elkaar maken, laten elkaar rustig uitspreken voor ze hun vernietigende volgende argument bezigen.
Er wordt uitbundig masochistisch gedaan, iedereen roept om het hardst dat het haar fout is, onvergeeflijk, ze moet gestraft worden enzovoort. De persoon aan wie de onheusheid is begaan, reageert als een kalkoen: zij (of hij) kan niet iemand straffen die zoveel berouw toont. Kortom, het is een hele cultuurschok en toch vind ik het geweldig.
De aankleding van de serie is oogverblindend. De prachtige houten lakwerken, de eindeloze verscheidenheid aan geborduurde kleding, de haardracht met rinkeltjes, lintjes, en halfedelstenen. Maar ook de ingemene spelletjes die onder het mom van beleefdheid worden gespeeld. Je weet dat het actrices zijn, anders zou je medelijden hebben met die arme meisjes. Op hun 14e, 15e, 16e of soms 17e worden ze geselecteerd door een ouwe man, diens moeder en twee toekijkende hoge dames. Dan moeten ze de rest van hun leven als concubine in die Verboden Stad blijven. Als ze geluk hebben, worden ze in de keizerlijke sponde ontboden, en als ze heeeeel veel geluk hebben, krijgen ze een kind.
Maar ook dan gaan de intriges door.
Ik smul ervan. Op Facebook had een half Chinese Amerikaanse, een contact van mij, deze serie aanbevolen en ik dacht, ik probeer of ik een mondje Chinees oppik. Dat valt nog niet mee, maar er is een begin. Broertje, zusje, hoge mevrouw, nee en ja. Die heb ik, zie boven, inmiddels geleerd. Ik blijf de serie volgen tot Wei Ying Luo, de hoofdpersoon, de top van de harem heeft bereikt, alle 70 afleveringen.

Damask

Een heerlijke invulling van de dinsdag is altijd om na het sporten en de sauna naar Amsterdam te gaan, voor de lunchpauze concerten van de Opera. Vandaag was er iets bijzonders op de rol: het kwartet Damask zong liederen uit de Romantiek. Brahms, Von Herzogenberg - mij tot vandaag onbekend - en Jenner. Een kwartet is echt een tractatie, het is lastig om zoveel mensen tegelijk te programmeren. Maar omdat dit podium een kans is voor jonge en iets minder jonge musici met bewezen palmares, hebben ze hier graag aan meegewerkt. De pianiste, die niet bij het kwartet hoort, begeleidde heel mooi en speelde een kort solostuk. Het mooiste vond ik Jenners Wenn's die Bäume könnten klagen - maar op een andere dag kan dat zo weer anders zijn. De enige uitvoering die ik op Youtube kon vinden is deze maar die is van een koor. Een kwartet, met maar vier stemmen, is veel intiemer.

Met stijve benen vanwege de inspanningen op de sportschool deze laatste dagen, liepen we op Eefs verzoek naar het Rembrandthuis. Tot mijn verrassing was er veel bijgebouwd aan expositieruimte, en ook in het huis zelf waren veel meer ruimtes te bezichtigen dan voorheen. Er hing veel werk van Rembrandt, waaronder een prachtige Saskia die heel erg leek op de Saskia als Flora, die nu even in Leeuwarden te zien is. Het is vreemd om te zien hoe het oude huis, uit 1609, nog zo mooi intact is, terwijl direct daaraan een moderne woonkazerne is gebouwd. Gelukkig heeft dit huis de Noord-Zuidlijn overleefd. Een gedienstige meneer vertelde ons dat over drie jaar nog meer ruimtes in het huis te bezichtigen zullen zijn. Het is een enorm pand. Rembrandt kocht het op zijn 33e, voor een equivalent van anderhalf miljoen euro vandaag. Of ie ook arrivé was!

Stortbak weg

Al een poosje kijk ik aan tegen een lekkend oeroud exemplaar van een stortbak. Het is nog het origineel van wat hier in huis is ingebouwd. Tot voor kort, enkele maanden geleden, werkte het geval nog wel goed, maar ik voelde me er langzamerhand niet meer veilig mee. De roestplekken kwamen erop staan. Voor je het week ben je een paar dagen weg en loopt de badkamer vol. Dus had ik met mijn Factotum gebeld. Vandaag kwam hij de stortbak vervangen. Dat is een heel gedoe met hoekjes en bogen, maar hij staat voor niets. Eerst een kraantje halen - het oude zat vast - toen een verloopstuk. Zagen en boren, en hup daar zat het nieuwe, heel simpele plastic model.

Terwijl ik in de keuken aan het redderen ben met mijn spinazie en worstjes, kijk ik uit het raam naar de patio. De oude gietijzeren stortbak ligt daar op zijn lot te wachten. Sommige mensen doen er planten in. Zouden er planten zijn die zoveel ijzer kunnen verdragen, wellicht een ijzerviooltje? In mijn tuin zie ik dat nog niet gebeuren. Het lijkt me niet goed voor de insecten. 

Hobby hobby

Op zo'n rustige zondag kun je naar hartenlust bezig zijn met dingen waar je gewoon zin in hebt.
Zoals fitness. Het is altijd heerlijk om de dag te beginnen met een flinke inspanning. Dat had ik al lang niet gedaan, meestal is het Pilates, maar vandaag waren de apparaten aan de beurt. Opwarmen op de loopmachine, tot het buikspierplezier haha. Dat kan ik goed, de enige moeilijke oefening is om je armen en benen vanuit ligpositie omhoog te brengen. Dan wat armspieren, ging ook best eigenlijk. Tegen de RSI in de polsen even de gewichten getild vanuit het polsgewricht - doet verder niemand, terwijl het zo goed werkt. Tot slot nog de rug- en borstspieren en een laatste kwartier op de loopband. Ik was bijna klaar toen een zeer bekend gezicht mij begroette; Eef kwam ook sporten. Maar ik ging al onder de douche.
Thuis kon ik wat lezen in mijn Spaanse boek, La Higuera. Het is zware kost want het gaat over de tijd vlak na de burgeroorlog. Van 1936 tot 1939 vochten de communisten tegen de falangisten, of ook wel de monarchisten tegen de republikeinen, en er vielen ongeveer 500.000 doden. In de periode daarna heerste angst en ongeloof, dat het zover had kunnen komen. In zo'n boek lees ik niet langer dan een uur achtereen.
Daarna had ik een leuk klusje: mijn leren handschoen repareren. Met naald en draad, lekker ouderwets. Gelukkig kon ik 's avonds nasi komen eten bij Eef. Heerlijk had ie het klaargemaakt; met veel ikanteri en trasi. Dat werd smullen. We sloten de avond af met een lange pot step bridge. Met mijn eigen maatje en vaste partner gaat dat het beste!

Een dag in de branding

Zo heet het festival waar ik vandaag naar toe ben gegaan, na een ferme wandeling, dat wel. Alweer een festival voor moderne muziek, deze keer in het Haagje. Door de werkzaamheden op het spoor kwam ik toch te laat voor het eerste onderdeel, maar een vriendelijke ouvreuse liet mij via de achterdeur binnen. Daar zat ik hoog boven het gewemel. Dit eerste onderdeel viel me niet mee. Almaar op zwart geprojecteerde teksten, leidt erg af, en dan vier dames die ongeveer die teksten op een moderne, minimal-achtige manier brachten in zang, altviool, blaasinstrumenten en piano. Het ging over gezichten, maskers, verschijningen maar het raakte me niet.
Niet getreurd, dat kan gebeuren, het volgende stuk kon beter zijn. Dat was het gelukkig ook. Ik viel midden in de uitreiking van de Theo Bruins prijs aan Wim Boerman, een drijvende kracht achter het Ensemble ereprijs (met kleine letter). Deze eminence grise heeft heel veel gedaan voor de moderne muziek en dat konden we kort daarop horen, toen er vier stukken van jonge componisten werden uitgevoerd. Vooral het stuk Rain van Alisson Kruusmaa uit Estland sprak me aan. Tot slot werd de Baal litanie van Chiel Meijering ten gehore gebracht. Dit stuk duurde vrij lang, en werd gezongen en gespeeld door een jongeman die naadloos paste in de Brecht-traditie, een theaterman, ik vond het geweldig, het hele uur van deze moderne muziek met blazers en slagwerk, plus piano en twee electrische gitaren. Daarna had ik genoeg, de rest heb ik niet bekeken, ook al omdat de treinrit terug weer een mijl op zeven was.

Er kan niets meer bij

Vandaag was het startschot voor de verkoop van wildernisvlees voor de Kerstperiode. Meteen riep ik de site op, en koos alvast wat lekkers uit. Maar voor ik ging afrekenen, keek ik eerst even in de keuken. Helaas! de vriezer zit tot de nok toe vol. Met ingemaakte groenten uit eigen tuin, soepen, fruit, kwark en natuurlijk ook heerlijk vlees van de jager en van de veldvarkenhouderij. Dus deze bestelling ging niet door... eerst moet nu alles op, en dat zal nog een klus worden.
Bovendien gingen we vandaag weer uit eten, dat helpt ook niet bij het leegmaken van de vriezer. Deze keer was het om Peter en Jessica weer eens te zien, en om kennis te maken met haar ouders. Dat gebeurde in Ridderkerk, een uithoek voor ons, maar gelukkig bracht Thea ons daarheen. Want eerst gingen we bij haar langs om de DVD van Eef een rustig te bekijken. Dat was een emotioneel gebeuren waar we allemaal ook van genoten. 

Alweer Den Bosch

Het lijkt onvermijdelijk, novembermaand Den Boschmaand. De hoeveelste keer is het nu dat ik daar al was? November Music, doorreis en nu weer museumbezoek. Eef had mij attent gemaakt op de tentoonstelling over Jan Sluijters, en vandaag gingen we daarheen. Het Noordbrabants Museum had een heel arsenaal van zijn schilderijen hangen. Wat me frappeerde was, dat zijn stijlen zo wisselden. Er hing bijvoorbeeld het stuk waarmee hij de Prix de Rome had gewonnen: een bijbels tafereel met de profeet Elia, heel figuratief, met mooi licht en donker; geschilderd op zijn 22e, bedenk het eens.

Hij kreeg de prijs, maar de jury vond wel dat zijn toets te grof was en dat zijn kleuren te uitbundig waren, teveel rood in de jurk van de vrouw met het kind. Inderdaad deed me dit werk aan Rembrandt denken, vast ook veel te grof van toets in de ogen van die jury.
Maar niet veel later, toen hij zijn studiebeurs gebruikte zat, was hij getuige van la gaye Paris waar de beentjes omhoog gaan. Ook zijn verfkwast ging toen veel losser, het leek wel Renoir of Toulouse Lautrec. Hij bleef in verschillende stijlen schilderen en tekenen, soms figuratief en soms juist gestileerd. Een mooie tentoonstelling.
Op de terugweg mocht ik van mezelf een echte Bossche Bol van Jan de Groot en zie: er pasten er twee in het zakje. Die tweede staat nu in mijn koelkast zijn lot af te wachten. De eerste ging er in de trein al in.

Jacquard getouw

Joseph-Marie Jacquard was een man van 12 ambachten en 13 ongelukken. In het Lyon van eind 18e eeuw was hij bezig met boekbinden, bleken van stro, mortel maken en sjacheren met zijde. Hij had geprobeerd in zijn vaders weverij te werken, maar dat was te zwaar voor hem. Toch werd hij eigenaar van de weverij bij zijn vaders dood, om prompt de boel in het honderd te laten lopen. Zelfs zijn huwelijk met een rijke weduwe hielp hem niet om de problemen te boven te komen: hij raakte alles kwijt. Zelfs zijn enige zoon sneuvelde.
Inmiddels is het 1800 geworden. Wat moet Jacquard nog? Hij keert terug naar het weven en begint dingen uit te vinden. In 1801 zendt hij één van zijn uitvindingen in voor de Exposition van industriële producten in Parijs: het Jacquard getouw. Dat krijgt de bronzen medaille. En het is deze vinding die Ada Lovelace née Noel Byron het visioen gaf van een computertijdperk.

Het Jacquard getouw is een machine die door middel van ponskaarten in staat is, informatie te vertalen naar de automatische overdracht in het getouw. Je kunt er afbeeldingen mee weven, zonder tussenkomst van een wevershand. Jacquard had de machine opdracht gegeven om bepaalde handelingen te verrichten, en dat resulteerde in een beeld dat hij van tevoren had ontworpen!
Charles Babbage, de man van de Verschil Machine, kreeg er lucht van en wilde perse een geweven doek, met de afbeelding van Jacquard, in handen krijgen. Dat lukte. In 1840 kreeg hij er twee te pakken.

Babbage deelde deze kennis met zijn vriendin en 'collega' Ada Lovelace. Zij, en niet Babbage, begreep direct de implicaties van dit wonderwerk. Het moest mogelijk zijn om niet alleen rekenkundige bewerkingen geautomatiseerd te verrichten, maar zelfs om zuivere informatie van welke aard ook te vertalen naar geautomatiseerd handelen. Zij begreep dat 'operations' los te zien zijn van 'the objects operated upon'. Daarmee voorzag zij de ontwikkeling van een 'science of operations' ofwel computerwetenschap. Zij schreef zelfs in 1843 een sequentie die in feite het eerste computerprogramma is, het zogenaamde 'Note G'. Hiermee zou Babbages Analytical Machine moeten gaan draaien.

Als voorbeeld van een toepassing noemde zij o.a. de muziek. Met de juiste input van te voren, moest het mogelijk zijn om muziek te creëren via een automaat, door het formuleren van de juiste wiskundige expressies. Op allerlei vlakken van menselijk kunnen voorzag zij praktische toepassingen van deze nieuwe procesbehandeling.  Voorwaar een visionaire blik van deze vrouw, die helaas al met 36 is overleden. Niet voor niets heeft juist Alan Turing haar werk al van hoge waarde geschat.

Gelezen: A Female Genius, How Ada Lovelace, Lord Byron's Daughter, Started the Computer Age
door James Essinger, ed. Gibson Square

Vorstenbosch

Onder de rook van Den Bosch ligt Oss. Onder de rook van Oss ligt Uden. En onder de rook van Uden ligt Vorstenbosch, tot een jaar geleden had ik er nog nooit van gehoord. Maar nu is het de woonplaats gebleken van een lieve nieuwe dochter, en twee kleindochters. Vandaag gingen we er weer eens langs, al is het echt een mijl op zeven.
We hadden Mariska en de kleintjes al weer een paar weken niet gezien en de DVD over het leven van Eef moest worden afgeleverd. Mariska gaat daar over waken, als wij er beiden niet meer zijn. Het leek ook een goed idee om eens met ons allen naar de beelden te kijken. Daar kwam alleen niet veel van. Het is met een huishouden met twee kleintjes altijd een janboel, met veel lawaai. En hoewel dat nu toch nog meeviel, is het niet de goede omstandigheid om een emotioneel filmpje te bekijken. Niettemin, het is afgeleverd en de essentie is overgekomen. Intussen liepen de twee kleinen rond, kropen bij me op schoot, speelden met hun plastic tentjes, en waren lief en vrolijk. Eef en Mariska babbelden gezellig, we kregen lekker eten voorgeschoteld kortom, het was een familiedagje zoals we dat niet vaak laten gebeuren. Heel leuk allemaal. Toch kwam er een eind aan en reisden wij door naar Den Bosch, waar we bij Tante Wonnie, het Surinaamse eethuis, opnieuw heerlijk gingen eten, net als na het optreden van tenor Peter Gijsbertsen enkele weken geleden. Zo kom je nooit in Den Bosch, zo zit je er dagen achter elkaar, meerdere weken.

Hemimastigoot

Weet u wat het is? Het woord is niet te vinden in Wikipedia, en dat mag toch wel uitzonderlijk heten.
Vandaag verscheen in verschillende kranten dat er twee exemplaren van gevonden zijn, in Canada; daar was een jongedame die wel weet wat het is. Zij was uit hiken en nam ook wat grondmonsters mee voor haar onderzoek aan de universiteit.
Er bleek inderdaad een monster in de grond te zitten, nu gedoopt tot Hemimastix Kukwesjijk, een broertje of zusje van de zeer zeldzame Hemimastix Amphikinetica. Wordt het al duidelijker? Het betreft een heteretrofe flagellaat, een soort bacterie. Die zijn toch niet zeldzaam, hoor ik u vragen. Nee, maar deze soort wel. Het zeldzame is dat deze soort niet hoort bij de drie hoofdtakken van de levensboom, de prokaryoten, eukaryoten en de archaea. Nee, deze twee lijken een aparte, vierde tak te bewonen. Dat is een buitengewone bevinding, waar Yana Elgit, de dame in kwestie, nog naam mee gaat maken. En dan ontdekte ze ook nog waar het wezen zich mee voedt: het jaagt op diasporen, gewone bacterieën.

Ze vond een manier om haar monstertje te eten te geven en zie, het vermenigvuldigt zich. Nu kunnen wetenschappers uit de hele gemeenschap proeven doen met dit nieuwe lootje Hemimastix.

Gregoriaans

Vanmiddag haastte ik me op weg naar de Catharina Kathedraal, voor een dubbel feest: het Utrechts Gregoriaans Koor vierde zijn 50e verjaardag, en Calliope Tsoupaki had een première van haar psalm 61 voor vrouwenkoor. Op verzoek van de dirigent werd het echter door de mannen uitgevoerd.
Gelukkig kon ik er bij zijn vandaag.
Ik kwam al aardig in de stemming bij de Dom want wie stond daar op een mobiel podium? jawel, de Goedheiligman zelf, Sinterklaas. Hij bleek net uit Spanje gekomen te zijn. Tientallen kindertjes met hun ouders, gekleed in Pietenpakken en met Klazenmijters op, vulden het Domplein. Vlak daarbuiten stonden de beveiligers, hoog te paard en in groten getale. Een beetje droevig dat het zover heeft moeten komen, alleen om de kleur van een Pietengezicht.
Maar ik ging naar de domicilie van die andere bisschop. Wat ik mooi vond aan de voorstelling, was dat het een beeld gaf van hoe de monniken in een ver verleden moeten hebben geklonken. Mannenstemmen, hoog en laag, maar niet perse heel goed geschoold, in een eindeloze cadans van kerktoonladders. De teksten werden bijgeleverd, in het Latijn met vertaling, zo kon ik het redelijk goed volgen.
Maar mooier vond ik het stuk van Calliope. Het was gelijkend op Gregoriaans, maar dat was het niet. Het leek wel een stapeling van secundes, groot of klein, en kleine tertsen met hier een daar een kwint erdoor. Het stuk, op de Griekse tekst van psalm 61, eindigde met f-gis-b-c-d-e-f, uiteindelijk heel harmonisch. Tot mijn grote plezier was Calliope er zelf, en ze herkende me van de foto's. Ik kon haar naderhand persoonlijk feliciteren, maar helaas is de foto van haar met bloemen mislukt.

Oostenwind

Het is ineens guur, de wind is naar het Oosten gedraaid, en met de wind mee kwam een duo uit Polen zingen bij de Vrienden van het Lied in Utrecht. Deze zaterdagavond waren zij in de Zeven Linden. De zaal was stampvol. Het was dan ook een verrassende invulling, althans voor ons Nederlanders. Er stonden uitsluitend Poolse componisten op het programma. Door omstandigheden waren er geen teksten beschikbaar, maar gastheer Robert Koch drukte ons op het hart om ons open te stellen voor de boodschap in de muziek en zo geraakt te worden.

De bariton Artur Rozek hielp ons daar bij door buitengewoon verstaanbaar te zingen. De meeste teksten waren niet in het Pools, maar in het Duits, Engels en Frans. Aan de piano zat een gepassioneerde Tomasz Pawlowski. Ze begonnen met een korte serie van Karel Szymanowski, in het Duits. Mij deed deze componist denken aan Zemlinsky, enigszins zwevend atonaal, dus ik zat meteen geboeid te luisteren. Na een woeste Tarantella in het Engels van Witold Lutoslawski volgde een tweetal  liederen van Maciej Malecki, deze keer wel in het Pools, maar omdat deze impressionistisch klonken, kon je eerst de zee en daarna het lege eiland gewoon horen.
Na even bijkomen in de pauze werd er afgesloten met twaalf liederen van I.J. Paderewski, in het Frans, die ook Frans aandeden. Voor de meesten waren alle liederen nieuw, dus dat was leuk napraten onder het genot van een glaasje wijn of fris. Het was weer een fantastisch verzorgde avond in regio Utrecht. 

Drie zusters

Om te vieren dat de lange periode van mantelzorg eindelijk voorbij is, gingen we met ons drieën uit eten in Breda. Zo vaak gaan we niet gezamenlijk op stap, maar het is elke keer toch weer gezellig.
Deze keer misschien zelfs nog meer, omdat de last er toch altijd een beetje bij was, voorheen; en nu niet meer. Uiteraard spraken we over vroeger, maar ook over hoe dat doorwerkt in het nu. We constateerden lichtelijk besmuikt, lichtelijk lachend dat we wel gehard waren en niet zo snel onder de indruk meer zijn van ongemak, lichamelijk noch geestelijk. Van een ander dan natuurlijk haha! maar we hadden wel oor voor de problemen en probleempjes van de andere twee. De tijd hadden we er ook voor want An had haar voorkeur uitgesproken voor een maar liefst acht-gangen-menu en zo geschiedde, zij was het feestvarken tenslotte.

Overigens had ik de dag extra gebruikt door 's middags naar de tentoonstelling te gaan van Robert Uleman, mij onbekend, het was ook zijn eerste tentoonstelling. Toch had een folder ervan, ergens in Den Bosch opgeduikeld, indruk op me gemaakt. Dit wilde ik zien! In de catacomben van het stadsmuseum van Breda hing een flink aantal werken van hem, stuk stuk intrigerend. Allemaal zelfportretten en portretten van zijn vriendin, veertigers, zonder enige romantisering, eerder een gestrenge weergave van hen zelf. Met blauwige aderen, grote neuzen, hoekige lijnen, bleke tinten. Heel bijzonder.

Hoorn

Hoorn is een belangrijke handelsstad geweest, met zijn prachtige uitvalswegen naar zee. Er is daar goed verdiend, en dat is ook te zien aan de huizen die er zijn gebouwd. Vandaag was het open dag van de Vereniging Hendrick de Keyser, die zich erop toelegt om dit cultureel gebouwenerfgoed te bewaren en te onderhouden.
Daarom kwamen wij te staan in Huis Bonk, het handelshuis van de gelijknamige koopman, uit 1624, het oudst bewaarde huis in de stal van de Vereniging, en werkelijk prachtig bewaard. Het was natuurlijk van allerlei eigenaren geweest, maar het is overgedragen en de motten en kevers zijn uit de balken verwijderd, panelen verbeterd, isolatie aangebracht enzovoort. Het resultaat is adembenemend mooi. Een hoge entree gaf ruimte voor voorraden. Achter was een woonkamer met bedstee, haard en tafel. Boven was nog een grote slaapkamer, en verder was daar aan de voorkant, dus boven de voorraden, een comptoir - dat noemen wij tegenwoordig een kantoor. Daar zat koopman Bonk te rekenen en te tellen, bovenop zijn geld, want de uitdrukking 'op je geld zitten' komt van de stoelen die kooplieden hadden waar onder de zetel een geldkist was ingebouwd.
Vanuit zijn comptoir, dat was gepimpt met valse panelen om het rijker te laten lijken, keek hij vol uit over de haven waar zijn schepen lagen. Aan de muur hingen de laadbrieven. Je kon hem gewoon zien zitten daar.

Er waren nog meer panden, enkele ervan hebben we bezichtigd en bij één ervan kwamen we zowaar oude kennis Piet tegen, die we op de cruise over de Donau hadden leren kennen. Daarna was het welletjes en konden we nog net voor vieren inchecken.

Compost

Timing is alles. Nu het weerbericht een periode van nachtvorst aankondigt, en de dag is gekomen dat de groenbak weer wordt geleegd, is het dringend geboden om de laatste snijbiet te oogsten. Ze keken me al zo verlangend aan, de meeste blaadjes donkerrood in plaats van groen, aan het uiterste randje van mijn moesmeters. Ik zette het kleine krukje erbij en trok de plant met wortel en al uit de grond en sneed blad voor blad af. Dat duurde een klein uur, bij elkaar, best veel vond ik. De teil liep bijna over, zoveel blad was er. Daarna moet er natuurlijk worden geharkt, verwijderd en wat kleins gesnoeid, zodat er ineens genoeg was voor de gemeentelijke compostbak. In mijn eigen compostbak gaat alleen onbespoten spul, de gesnoeide stukken in de groenbak van de gemeente. En dan moet dat worden gewassen, gekookt, enzovoort. Ook de spullen van Theo, die ik inmiddels had gehaald: andijvie en boerenkool. Kortom, de keuken was weer een zooitje. Toen alles klaar was moest ook de kamer worden leeggeveegd, al dat blad en takken op de grond. Dan neem ik het voorterras maar meteen mee, dacht ik, en stond ook daar te vegen en te reinigen. Als alles klaar is, zie je er niets van, maar heb je behoorlijk wat gedaan. Vanavond weer naar de fitness! ik voel hem nog zitten van gisteren.

Brievenbesteller

Op dinsdag is het altijd eerst flink inspannen bij de fitness les, en meestal komt daarna een rondje Amsterdam voor de lunchconcerten van de opera. Maar vandaag had ik andere plannen. Ten eerste moest ik de Kosmotronics van Harry Arling nog bekijken, in de Pulchri studio te Den Haag. Ten tweede was er een koper van een boek uit mijn stalletje, ook in Den Haag. Dus de twee taken werden gecombineerd en ik toog naar station Moerwijk, een eersteling, ik had zelfs nog nooit van het station gehoord.
Onder een helderblauwe hemel liep ik het stuk naar de brievenbus van de koper en gelukkig, het boek in verpakking gleed door de opening. Daarna kon ik naar het station terug en zocht de Lange Voorhout op. De Kosmotronics zijn grappig, er zit veel werk en liefde in, of het kunst is kan ik niet zo beamen maar het gaat naar Japan, en het stripachtige karakter van het werk zal daar zeker aanslaan. Er hingen en stonden ook stukken van anderen, maar echt er uit springen, nee, dat deed er niet één.
Wat er uit sprong, was wat er hangt bij het Mauritshuis, waar ik mijn weg vervolgde. Een Rembrandt met een diep paarse mantel en een hoed met een veer vond ik geweldig, enkele winterlandschappen, portretten door o.a. Holbein, een gezicht op Dordrecht van Albert Cuyp en natuurlijk het meisje met de parel. Toen liep het al tegen vieren en ging ik naar huis.
Daar werd ik opgeëpt door Eef, die wat wilde vertellen. Daar heb ik weer een gezellige avond doorgebracht. 

Zakkendrager

Na een rustig dagje, met huishoudelijke klussen en een boswandeling, ging ik uit eten met Tycho. Als lokaal had ik de Zakkendrager gekozen, het midden houdend tussen een eethuis en een wat chiquer restaurant. Ligt ook mooi tussen zijn huis en zijn werk, dus direct na zijn 9-urige werkdag ontmoetten we elkaar.
Tot mijn plezier was de oude vrolijke Tycho mijn tafelgenoot. Hij had een weekend in de bossen rondgehangen, in de buurt van Ramstein, met vriendin, hond en haar familie en dat had hem zichtbaar goed gedaan. En na de jaarwisseling staat er een nacht sterren kijken op het programma. Helemaal goed!
We kletsten bij en maakten een nieuwe afspraak. Daarna ging ik naar Eef waar we samen verder babbelden en nagenoten van ons weekend in Antwerpen.

Een weekend in Antwerpen

Het was een heerlijk weekend dat we doorbrachten in Antwerpen bij Martijn en Margot, onze nieuwe kinderen. Nieuw, want we kennen ze nog niet zo lang. Toch voelde het alsof we al heel lang een verbintenis hebben. Het is zo gemakkelijk om elkaar te begrijpen, we hebben dezelfde interesses en vooral, we zijn echt geïnteresseerd in elkaar.
Eerst zouden we maar een dag gaan, maar dat werd al snel het hele weekend. We hadden zoveel te praten, te lachen, te kijken, te luisteren, en niet te vergeten te eten. Dat is in Antwerpen goed geregeld, want de Belgen kunnen toch koken! Het oorspronkelijke doel was bier drinken. Martijn had een zeer speciaal bier, Platinum rating, dat hij voor deze gelegenheid wilde openen. Dat was dan ook verrukkelijk. We bleven daar overnachten. De tijd is voorbijgevlogen, we sloten nog af met een fotootje van ons vieren, en werden vervolgens heel luxe thuis gebracht. We kijken al uit naar de volgende ontmoeting.